SZTUKA KRZYŻOWA

​

"Polacy bowiem doszli do tak nadzwyczajnej biegłości w robieniu krzywą szablą, że żaden inny naród w sztuce tej sprostać im nie zdołał. Sztukę tę nazwali krzyżową z powodu, że cięcia i zasłony krzyż stanowiły.”

Tak słynny Polski encyklopedysta Zygmunt Gloger opisuje sztukę władania szablą w dawnej Rzeczypospolitej.

 

Sztuka krzyżowa czyli szermierka na krzyż lub krzyżowe szermowanie opierało się na prostych i dynamicznych kombinacjach górnych i dolnych cięć wyprowadzanych z lewa na prawo i odwrotnie.

Cięcia tego rodzaju opanowane do perfekcji spełniały jednocześnie funkcię ofensywną i defensywną raniąc z wigorem lub odbijając cięcia nieprzyjaciela.

​

W dawnej Polsce naukę szermierki zaczynano w wieku 6 lat. W tym czasie była to najbardziej powszchna forma aktywności fizycznej. Bito się w palcaty (drewniane kije) z różnymi przeciwnikami dochodząc do wielkiej wprawy i zręczności. Obyczaj ten wspierały sejmy Rzeczypospolitej zalecając ten rodzaj pojedynków jako element wojskowego wychowania młodzieży.

​