SZERMIERKA HISTORYCZNA

 

Kunszt i bogactwo Europejskich sztuk walki udokumentowane zostało w księgach i kronikach od Skandynawii do Turcji, od Hiszpanii do Rosji i od bliskiego wschodu do nowego lądu. Nazwa sztuki walki pochodzi od łacińskiego artes martiales (sztuki Marsa) Rzymskiego boga wojny. Termin ten używany był do połowy XVI wieku po czym został sprecyzowany jako sztuka obrony lub szlachetna sztuka fechtunku. 

Aartes martiales w Europie okresu średniowiecza a potem  renesansu kształciły umiejętności posługiwania się każdym rodzajem broni od drzewcowej, obuchowej, siecznej i kolnej po genialny konstrukcyjnie miecz. Wszystkie elementy walki szkolone były do perfekcji poprzez ciężki trening uwzględniający wiedzę na temat geometrii, anatomii i zasad działania dźwigni. Lekcje odbywały się w domach na zasadzie lekcji indywidualnych lub zajęć z niewielkimi grupami uczniów. Wykonywano ćwiczenia siłowe a techniczne aspekty walki  doskonalono pod okiem mistrza, na pozornikach, przed lustrem bądź podczas walki z cieniem. Wyznawano zasadę iż to co boli uczy a użytecznym jest jedynie to co odnosi skutek w szybkiej, dynamicznej i brutalnej walce. Przygotowanie fizyczne było niezwykle ważne ze względu na ówczesną tradycję. Szermierka nie była jedynie elementem przygotowania wojennego lecz dla elit stała się ważnym aspektem prestiżowego stylu życia.

 

„Sztuka szermierki jest najstarożytniejszą i wynaleziono ją w czasach Nino, króla Assyryjczyków, który, dzięki kunsztowi użycia broni, stał się  monarchą i władcą świata.”

Ridolfo Capo Ferro